Costa Rica

Dit kleine Midden-Amerikaanse land was als eerste ter wereld met het omkeren van ontbossen naar herbebossen. En vandaag de dag nog steeds het enige tropische land wat dit mag zeggen. Met een zeer gering aardoppervlak (0.03%) huisvest het wel bijna 6% van alle levende soorten op aarde. Deze enorme biodiversiteit is te danken aan de geografische ligging. Zo is het land geklemd tussen twee grote continenten en twee wereldzeeën. Ook het klimaat en de unieke geologische formatie maakt deze enorme diversiteit van flora en fauna mogelijk. Inmiddels wordt zo’n 25% van het land beschermt door middel van nationale parken of natuur reservaten. De laatste 2 jaar kwamen er 16 miljoen hectare nationaal park bij en kan inmiddels gezegd worden dat het bos oppervlak is verdubbeld sinds 1990. Met het opwekken van 98% groene stroom heeft Costa Rica de wereld laten zien dat duurzaamheid geen last is maar een motor voor groei en welvaart. Al met al maakt het dit midden Amerikaanse tot de ideale plek voor een herbebossing-project, door de vruchtbare grond, de temperatuur, de uren zon en de jaarlijkse hoeveelheid neerslag zijn hier alle benodigdheden aanwezig voor de ontwikkeling van een van mooiste en complexe biotopen op aarde.

Kortom een land met een stabiele visie over duurzaamheid en wetten die projecten als de onze beschermen.

Heb je het over de groene revolutie in Costa Rica dan heb je het over de invoering van de PSA in de jaren negentig.

PSA is een financiële vergoeding uitbetaald door de Costaricaanse staat aan eigenaren van bos of bosbouw plantages voor de service die ze aan het milieu leveren.

-Voor het opnemen van broeikasgassen

-De bescherming van ecosystemen en alle vormen van leven

-De bescherming van drinkwater en waterbronnen voor hydro-electro centrales.

-Het mooier maken van het landschap voor toerisme en wetenschap.

Maar het belangrijkste van het hele PSA programma was dat men dit niet zag als subsidie maar als een financiële vergoeding en daarmee het bos een economische en sociale waarde kreeg.

Jaarlijks wordt bijna 30 miljoen euro uitbetaald aan de deelnemers van het programa die samen 247 duizend hectare in bezit hebben.

Het merendeel van dit geld word ook door de Costaricanen zelf opgebracht met behulp van een belasting op benzine van 3,5 procent met het motto wie vervuilt die betaalt.